Na skraju dróg stary krzyż stał,
Od wiatru i burz pochylony;
Na nim to Zbawca nasz i Pan
Wyciąga swoje ramiona.

Tak jakby wszystkich objąć chciał,
Przytulić chciał do łona,
Zanim ostatni wyda dech,
Zanim na krzyżu skona.

Jezu, ma miłości
Wybacz mi moje złości
Wybacz mój gniew niepohamowany
Który Ciebie i bliźnich rani

Wybacz mój egoizm, brak pokory
I choć nie poprawiłam się do tej pory
Słowa nie dotrzymałam
A poprawę obiecywałam

   "I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły" (Ap 21,1)

a Zmartwychwstanie przyszło nad ranem
jak gość nieproszony
jak jasność słoneczna
przyszło tak wcześnie
że nawet kogut nie zdążył zapiać
a pies zaszczekać

      Mało kto wie, że w Dzienniczku siostry Faustyny są wiersze. Temat jest oczywisty, dlatego w święto Miłosiedzia, o które tak bardzo zabiegała na prośbę Pana Jezusa, publikujemy takie, które mogą być dla nas gotową modlitwą, miłą Bogu:

"Uwielbiaj, duszo moja, miłosierdzie Pana,
raduj się w Nim, serce moje całe,
boś na to przez Niego wybrana,
by szerzyć miłosierdzia Jego chwałę.
Dobroci Jego nikt nie zgłębił, nikt nie zmierzy,
litość Jego jest niepoliczona,
doznaje tego każda dusza, która się do Niego zbliży,
On ją osłoni i przytuli do miłosiernego łona. 

Droga, wierzba sadzona wśród zielonej łąki,
Na któ­rej pierw­sze ja­skry żół­cie­ją i mle­cze.
Po­śród wierzb po ka­mie­niach wą­ska stru­ga cie­cze,
A pod nie­bem wy­so­ko śpie­wa­ją skow­ron­ki.

Wśród tej łąki wil­got­nej od po­ran­nej rosy,
Dro­ga, kto­rą co świę­to szli lu­dzie ze śpiew­ką,
Idzie so­bie Pan Je­zus, wpół­na­gi i bosy
Z wiel­ka­noc­ną w prze­bi­tej dło­ni cho­ra­giew­ką.

Z całą swoją pogmatwaną historią
wychodzę z zielona gałązką
na drogę, która prowadzi
nie tylko do Jerozolimy.

Czekam na Tego,
który przyjedzie na osiołku,
źrebięciu oślicy.

Kiedy zapukasz
do drzwi mojego serca,
niespodziewanie po północy,
kiedy wszyscy śpią.
Tak bardzo pragnę czuwać,
nasłuchując Twoich kroków
i wypatrując Twego cienia.

Jeszcze nie zgasła
moja lampa oliwna.

Byłem głodny
– wy zaś dyskutowaliście o moim głodzie
w swych organizacjach humanitarnych.

Byłem więźniem
– wy zaś wyznaczyliście sobie spotkania w kaplicach,
by modlić się o moje uwolnienie.

Byłem nagi
– wy zaś rozważaliście z całą powagą
moralny aspekt mojej nagości.

Byłem chory
– wy zaś poklękaliście,
by dziękować Bogu za własne zdrowie.

Przypominamy poezję Juliusza Słowackiego:

Mój król, mój Pan – to nie mocarz żadny,
Ni ten – na którym trzy koron się piętrzy,
Ale duch pierwszy globu – światowładny,
Chociażby w chłopku – duch świata – najświętszy;
Czy on na świecie żyw – czy gdzie nad światem?
Wiem, że duch taki jest – i dość mi na tem.

      Wiersz ten dedykujemy uroczystości Najświętszego Imienia Maryi
       - czyli imieniny, które przypadają na 12 września.

Matka Chrystusa, to moja Mama,
Bo Jezus jest moim Bratem.
A więc nie jestem, nie będę już sama
przed obcym, groźnym światem.

 Mam swoją Mamę wysoko w górze,
jest tam w niebiosach, modli się za mnie
Ja tu na ziemi jak dziecko Jej służę.
A kto odgadnie jakie Jej imię?

Nie zbudowałaś pałacu
ze szkła.
Nie byłaś gwiazdą
gazet w Izraelu.

Nawet nie mieszkałaś
w Jerozolimie,
tylko w Galilei pogan,

A jednak zostałaś
Królową nieba i ziemi,
Matką wszystkich dzieci Boga,

Nie trzeba stawać na palcach ...
wystarczy kochać całym sercem.

"Są jeszcze takie miejsca... "
                                  autorka: Wanda Kapica

Są jeszcze takie miejsca
w zaciszu leśnych cieni,
gdzie zamyślona zaduma
przechadza się wśród zieleni.

Wśród wielu znaków zapytania,
które noszę w swoim sercu.
Wśród nieznajomych uliczek
i dróg.

Maryjo przytul
do swego serca Jezusa,
którego ranią moje grzechy.

Zasłoń Jego uszy,
by nie słyszały
słów pełnych goryczy.

Złóż dłonie do modlitwy,
by patrząc na Ciebie
nie widział mojej niewiary.

  Wstępuję powoli

  Po stromych schodach zwątpienia

  By ujrzeć Jerozolimę szczytów

  Lśniącą domami bogaczy

  Do pałacu Kajfasza jest jeszcze tak daleko

  I znowu wszystko pod górę…

 Czy słowo CISZA może coś znaczyć? 
Czy słowo CISZA może wybaczyć?
Czy CISZA może zgodę budować? 
A może CISZA chce dyskutować?

A może w ciszy potrzebne są słowa?
Może potrzebna jest długa rozmowa?
Może należy być częściej razem
Proszę, dziękuję, przepraszam są darem...

Józefie stajenki nie szukaj 
i do gospody nie pukaj,
Z Maryją do nas przyjdź.

       Zabierzcie ze sobą dziecinę
       jest miejsce w naszej rodzinie,
       dla Boga - u nas zawsze otwarte drzwi      / x2

Prosiłem Boga, by odebrał mi moja pychę, 
a Bóg powiedział: "Nie". 
Powiedział mi, że to nie On ma mi ją zabrać,
ale ja mam ją odrzucić.

Prosiłem Boga, by uzdrowił moje niepełnosprawne dziecko,
a Bóg powiedział: "Nie".
Odpowiedział, że dusza dziecka jest zdrowa,
a jego ciało tymczasowe.

          autor: Juliusz Słowacki

Kiedy prawdziwie Polacy powstaną,
To składek zbierać nie będą narody,
Lecz ogłupieją — i na pieśń strzelaną
Wytężą uszy, odemkną gospody.

Słabośc jest darem i okazją do zaufania Jezusowi.  
Bezradnie wołamy: Pomóź! 

Spójrzny okiem bałego wiersza, by odnajeźć odpowiedź.

Pierwsza Komunia z białą kokardką 
jak w śniegu z ogonem ptak
ufaj jak chłopiec z buzią otwartą 
Bogu się mówi - tak

W małej izdebce, tuż obok łóżka,  
Z różańcem w ręku klęczy staruszka 
Czemuż to babciu mówisz pacierze? 
Bo ja w ich siłę naprawdę wierzę.

Wierzę, że te małe paciorki z dębiny
Moc mają ogromną, odpuszczają winy
Gdy zawiodą lekarze, gdy znikąd pomocy
Ja,grzesznik niegodny, korzystam z ich mocy

    Nie każdy jednak wie, że nasz ks. Bp. Wiesław Szlachetka jest poetą.
    Prezentujemy kilka wierszy jego autorstwa, które dedykujemy naszym bierzmowanym. 

TRZYMAJ SIĘ MOCNO

trzymaj się mocno
nogami ziemi a sercem nieba
bo ziemia tańczy
a serce tęskni

Kim ja jestem, że śmiem bluźnić i narzekać? 

Kim ja jestem, że Ci Panie chcę dyktować ?
Kim ja jestem, że mi wola Twa niemiła ?
Kim ja jestem, że ośmielam się buntować ?

................ wiersz: Mariana Jonkajtysa

Luty, kwiecień i czerwiec, 40 rok; sołdaci...
W willi, czy kamienicy, w dworku, czy wiejskiej chacie
Ty, Polska Matko, stawałaś sama przeciwko przemocy.
Nas dzieci uciszałaś wyrwane ze snu w nocy,

W tak dziwnych czasach dzisiaj żyjemy, 
kłamstewka ciągle na naszych wargach, 
gdy ktoś zapyta, jak się czujemy, 
“dobrze” - mówimy, choć to nieprawda.

                                      Autor:  - Zbigniew Herbert
Jak namioty przed burzą marszczą się złote opończe 
przybór gorącej purpury odsłania piersi i stopy
cedrowi apostołowie unoszą ogromne głowy 
nad wysokością zawisa broda ciemna jak topór

Z otchłani wołam do Ciebie,

Ojcze i Synu, i Duchu Święty

Ufającym Tobie
I czekającym na Ciebie
Przebacz grzechy i nieprawości,
I Użycz nam
Bezskrzydłym,
Upadłym
I niespełnionym
Mocy ciążenia
Ku niebu,

 Sen miałem wczoraj.
 Sen, jeden z niewielu,
 jakie ma pamięć zachować zezwoli.
 Plaża ogromna, dziewicza się ściele,
 a na niej Jezus, kroczący powoli.
 Ujrzał mnie nagle. Przywołał do siebie.
 Więc szliśmy brzegiem, wśród ciszy i blasku.
 Pogoda cudna - ni chmurki na niebie,
 tylko za nami dwa ślady na piasku.

       Czterdziestego dnia po Bożym Narodzeniu obchodzimy Święto Ofiarowania Pańskiego, zwane dawniej świętem Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny, a w tradycji polskiej świętem Matki Bożej Gromnicznej. Ofiarowanie Pana Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej było ważnym wydarzeniem w życiu Świętej Rodziny. Św. Łukasz napisał: Gdy zaś nadszedł dzień poddania ich, zgodnie z Prawem Mojżeszowym oczyszczeniu, zanieśli Go do Jerozolimy, aby był ofiarowany Panu, według tego, co jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć ofiarę zgodnie z tym, co jest powiedziane w Prawie Pańskim: parę synogarlic lub dwa gołąbki (Łk 2,22-24).

Przypominamy na Adwent wiersz, który powstał w czasach ks. Roberta, ale przecież jest nadal aktualny i miło wspominać

Na wieńcu Adwentu światełka mrugają, 
Dla przyjścia Jezusa drogę oświetlają. 
Maryja z Józefem do Betlejem śpieszy,
By dziecię urodzić i ludzi pocieszyć.

Idę ulicą - ktoś mi się kłania.
Oddaję ukłon - znam przecież drania:
ta twarz, ten uśmiech i ten błysk w oku ...
To miły facet, znam go od roku.
Jakże u diabła on się nazywa?
... Dziura, w pamięci. Czasem tak bywa.
Wtedy myśl smutna w głowie się rodzi:
Nic nie poradzisz - starość nadchodzi.

Którędy do Ciebie

czy tylko przez oficjalną bramę
ze świętymi bez przerwy
w sztywnych kołnierzykach
niosącymi przymusowy papier z pieczątką
może od innej strony
na przełaj
trochę naokoło
od tyłu

Kiedy ktoś zapyta, jak ja się dziś czuję,

Grzecznie mu odpowiadam, że "dobrze, dziękuję".
To, że mam artretyzm, to jeszcze nie wszystko,
Astma, serce mi dokucza i mówię z zadyszką,

Może ci matka wygód nie dała, bo sama nie miała...
Może nie dała ci miodu, bo go nie piła za młodu...
Może ci piersi szczędziła, bo w sercu gorycz nosiła...
A ty się dziś jej wyrzekasz? Od spojrzeń matki uciekasz?