Może ci matka wygód nie dała, bo sama nie miała...
Może nie dała ci miodu, bo go nie piła za młodu...
Może ci piersi szczędziła, bo w sercu gorycz nosiła...
A ty się dziś jej wyrzekasz? Od spojrzeń matki uciekasz?

Może nie dała dość serca, bo świat był dla niej krwiożercą,
Bo serce los jej skamienił, gdy drogo każdy kęs cenił.
Lecz matka - zważ, to jest jedna; bogata w umysł, czy biedna.
To życia twojego naczynie - pamiętaj, wyrodny synie!
Może ci matka nie dała, bo sama skarbów nie miała...
Lecz gdybyś, bracie, umierał, ona by ci życie znów dała...
A co ty dajesz jej wzajem? Czy starczy, że strawy się naje?
Że prześpi się na twym tapczanie; czy to jest wszystko, mój panie?
Ty do niej ni słowa nie cedzisz, ty do niej plecami, gdy siedzisz,
Ty o niej ni słówka kolegom, bo ona nie wiedzieć do czego?
Starucha zgarbiona, znędzniała, jak modne się damy nie nosi...
Ma chustę, co z Polski zabrała, łachmany... aż wstyd cię ponosi.
Do auta nie weźmiesz staruchy, bo auto to symbol pańskości,
A matka na sobie ma ciuchy i chustę z historią przeszłości.
Syn jedzie na piknik; na sumę zabiera swą żonę i kumę.
A matka się z psem pozostała, samotna, znękana, znędzniała...
Przez okno za synem spoziera... chce krzyżyk słać za nim, nie może...
I oczy łzą ciężkie ociera, "o strzeż go; o przebacz mu, Boże!"
Jest zima, zadyma, są święta, babunia na sumę się toczy,
I myśli, rozważa, pamięta i Polską się jarzą jej oczy.
Straszliwie jest w obcym żyć świecie, samotność z tęsknotą tak garbią...
To prawda, że ze mną jest dziecię, lecz czucia się jemu nie skarbią...
On matkę precz z serca wytargał, bogactwem przed światem się chwali....
A matkę podeptał, oszargał... czyż piekło się takim nie pali?
Przekleństwo! Przekleństwo i zgroza, żeś matkę wykluczył z jej części.
Jak Bóg ci przebaczyć to może? Gdzie niebo ten dramat pomieści?
"Jeśli masz matkę na świecie, czy bogatą, czy też biedną,
  to ją kochaj i pamiętaj, że masz matkę tylko jedną".