Wielki Post to czas pokuty,
więc zacznijmy ją od siebie.
Żeby zdążyć zapracować,
na nagrodę wieczną w niebie.

Dajmy pokój swarom, kłótniom,
politycznym dywagacjom.
Pójdźmy lepiej, tak jak Chrystus,
swej krzyżowej drogi stacją.

Łatwo komuś winę wskazać,
wytknąć palcem błąd wszelaki.
Trudniej za to jest wybaczać,
człek ma już charakter taki.

Więc przemyślmy swe uczynki,
wobec Boga i człowieka.
Dzisiaj bowiem nikt z nas nie wie,
jaki jutro los go czeka.

Dziś jest wojna przy granicy
i uchodźca do drzwi puka.
Otwórz prędko i nie zwlekaj,
może Bóg schronienia szuka?

Gdy masz kłopot, czy wirusa,
Złóż do Pana swoje ręce.
On pocieszy cię, uleczy,
Nawet kiedy cierpisz w męce.

Wplećmy jednak nić radości,
w smutne wiersza tego tony,
Wszak w niedzielę, już o świcie,
znowu będą biły dzwony.

 I obwieszczą wszystkim wkoło,
rankiem pusty grób się został.
Oto Chrystus dnia trzeciego,
by nas zbawić – z martwych powstał.

Więc my także zmartwychwstańmy,
zmieńmy swoje złe skłonności.
Uśmiechajmy się do ludzi,
nie wzbudzajmy w bliźnich złości.

Wspomagajmy się wzajemnie,
kiedy kogoś trud przygniata,
Wypatrujmy wokół siebie,
potraktujmy go jak brata.

Dobre słowo powiedziane,
nie powróci do nas wołem.
Lecz, przez innych powielone,
przyjdzie ku nam wielkim kołem.

Nawet, gdy nas coś przygnębi,
to nie traćmy człowieczeństwa.
Żeby dobrym być człowiekiem,
nie potrzeba wcale męstwa.

I tu kończąc rekolekcje,
taki przekaz wstawić trzeba.
Dobre słowo i uczynek,
jest jak w głodzie kromka chleba.

A kto wiarą się kieruje
i bliźniego uszanuje.
Temu Pan Bóg, kiedyś w niebie,
złoty pałac wyszykuje.

Wielkanoc 2022r, Mirosław Kirol