Kiedy byłem głodny, ty dałeś mi jeść.
Kiedy byłem spragniony, ty mnie napoiłeś.
To, co uczynicie najmniejszemu z moich,
Mnie to uczynicie. Wejdźcie więc do domu Ojca Mojego.

Kiedy nie miałem mieszkania, ty otworzyłeś mi drzwi.
Kiedy byłem nagi, ty mi dałeś twój płaszcz.
Kiedy byłem zmęczony, ty dałeś mi odpoczynek.
Kiedy byłem niespokojny, ty uspokoiłeś moje udręki.

Kiedy byłem mały, ty mnie nauczyłeś czytać.
Kiedy byłem sam, ty mi przyniosłeś miłość.
Kiedy byłem w więzieniu, tyś przyszedł do mojej celi.
Kiedy nie mogłem wstać z łóżka, ty mnie pielęgnowałeś.

W obcym kraju ty mnie przygarnąłeś.
Bezrobotnemu ty znalazłeś pracę.
Rannemu w walce, ty opatrzyłeś rany.
Szukającemu dobroci ty podałeś mu rękę.

Kiedy byłem czarny, żółty albo biały,
znieważany i poniewierany, ty niosłeś mój krzyż.
Kiedy byłem stary, uśmiechnąłeś się do mnie.
Kiedy byłem zatroskany, ty dzieliłeś ze mną tę troskę.

Widziałeś mnie oplutego i we krwi
i rozpoznałeś mnie, choć twarz całą miałem w pocie.
Kiedy szydzono ze mnie, ty byłeś blisko mnie.
A jeśli byłem szczęśliwy, dzieliłeś ze mną moją radość.

Uczyń nas, Panie, godnymi
służyć naszym towarzyszom drogi,
którzy w naszym świecie
żyją i umierają w nędzy i głodzie.
Daj im przez nasze ręce ich chleb codzienny,
a przez naszą miłość daj im pokój i radość.

Źródło: "Św. Matka Teresa z Kalkuty" polski przekład - Matka Teresa z Kalkuty, Warszawa 1973, tekst modlitwy na s. 68 tłum. Maciej Zalewski __________________________________